Sosyologlar Sosyopattır

Meşgulsün
Meşgul olduğun kadar da 
Yorgunsun hayattan 
Tutmaya çalıştığın ellerim
Ağaçtan kopan yapraklar misali
Çok naif, çok kırılgan 
Şimdi sana cümleler kurmak gerek
Seni, 
Tende yoğurmak gerek 
Bir hamur misali
O zaman belki yaşarım...
Belki de ölürüm...
Belli olmaz, dünya hali...

Sosyologların sosyopatlaştığı
Elde edilenin değersizleştiği
Anlamlı her cümlenin bokunun çıkarılıp
Anlamsızlaştırıldığı bir devirdeyiz bebeğim
Bu yüzden
Avuçlarına sığınmak istiyorum
Sığınmak sen kadar sıcak 
Sığınmak 
Sevdam kadar sahi
Sevişmek kadar fani
Ecel kadar gerçek

Bir dizlerim var alnında
Döve döve çürüttüm epey
Evvelden...
Meğerse uyu diye
Dövüp yumuşatmışım yastık misali
İki de kolum var
Çok dert yanardım kısalıklarından
Seni sarmaya yetmesi 
Yeterince uzun gelmeye başladı artık bana

- Ve ben etli yüzüme düşen saçı sakalı bir çırpıda kestim.

Daha iyi gör diye beni
Daha iyi okşa diye tenimi
Daha iyi öp diye 
Ölü bir şehri
Berbat bir şairi
Gör diye gölgemi...

'' Düşünmek yerine yazmaya
Sana atlatmaya karar verdim artık
Şiire benzer bir hali var bu dizelerin
Alışkın değilim kafiyesizliğe
Sen sevdiğinden bu tarzı, alışmam lazım... ''

Hayatın ne olduğunu 
Yaşayanlara soramayacak kadar 
Derinlerden geliyorum ben 
İnsanlarla arama camlar koyduğum
Sonra da onları izlemeye koyulduğum 
Bir derinlikten...
Yazmak yaşamaktı orada
Nefes almak ise ölüm
Bir elimde sigara
Bir elimde bira
Sovrulup durdun Ankara sokaklarında
Bunca tadsız hadiseye inat
Ne güzel girdin hayatıma...
Anlam kazanmış oldu böylece
Ekmeğim, aşım
Su ağır gelmeye başladı avuçlarıma

Ve bil ki o avuçları tutan senin elin olmazsa
Tutunamaz parmaklarım yarınlara...

Sevgili Yağmur

Sevgili Yağmur

Anlatmam gerekirdi sana bu çorak toprakları

Halbuki ne çok özlemişim o topraklara değdiğinde

Etrafa yayılan emsalsiz kokuyu

Sen bir atın üzerinde öylece ilerlerken

Göremezdin ki geride bıraktığın

Yıkık, talan edilmiş, ateşler içinde yanan

Çaresiz şehrimi...

Sevgili Yağmur

Yağmurum... 

Sen beni...

Sen... Beni hangi kuyuya yolladın ?

Hala çıkamadım düştüğüm son adıma

Yahut ben sana hangi çiçeği açmamış

Çıplak ve rüzgarın gamından titrek ağacın

Mevsimi gelmemiş meyvesini sundum

Altın tepsi içerisinde önüne ki,

Sen hala bir kere bile gelemedin

Nadasa bırakılmış bu meyve bahçesine ?

Sevgili Yağmur

Seni dün anca rüyamda gördüm

Rüya demeye bin şahit isteyecek bir rüya

İçinde seni barındırdığından

Kabus demeye dilimin varamadığı

Kabustan bozma bir rüyaydı

Boynundaki asılı çınarları çıkarmış,

Gözlerini bana bakmazcasına açmış,

Ne güzel yürüyordun geleceğe

Ne güzel siliyordun beni hafızandan

Unutulmanın acısı sarmıştı sol yanımı

Bundandır bir kalp krizi gibi gelip geçtin içimden

Ve tüm hatırı sayılır boşluklarımdan

Hayalinle doldu içim, dışım ve bütün göz kapaklarım o an

Aktın gittin kirpiklerimin arasından

Sevgili Yağmur

Değmediğin için kuraklıktan kurumuş tenime

Son kez olsun vurup, ıslatmadın

İstesen gerçekten yapardın ve

Halbuki şemsiye de açmadım varlığına

Çatlaklarından içeri girmeni o kadar çok istedim ki

Bu açık yeşil, güneşin canını aldığı toprağın

Tekrar canlansın diye yalvardım

Kemikli diz kapaklarının önünde eğilerek

Ya duymazdan geldin bunları,

Yada sahiden duymadın can vermeden önceki

Son çığlıklarımı

Sevgili Yağmur

Şimdi yüzünde benim olmayan bir nefesle

Hangi gökyüzünden, kime yağarsın ?

Benim olmayan hangi şehre düşersin

Hangi cama vurur, hangi çiçeği ıslatırsın ?

En kötüsü de bilinmezliktir, en kötüsü de bilememektir

Ah benim yağmurum

Ah benim çınar boyunlum

Ah benim düştüğüm kuyum

Sen yürü yolunda

Ben o yolun sonundaki boşluğun

Atlamaya cezbeden uçurumuyum...

x

Şairler Fakir Ölür

Çocukluğuma dönüyorum seninle...

O ipragaz sireni çalan arabaya asılıyor,

İnce ve kemikli kollarım.

Düşüyorum ! Kanıyor sızlayan dizlerim !

Senin için bunlar bir anlam ifade etmiyor,

Biliyorum...

Tanrı anlıyor ki halimden,

Büyüdük öyle acı,öyle birden.

Şimdi yine asılsak hayat isimli arabalara.

Kanasa bu sefer yüreğimiz,

Annemiz bile tutamaz o yaranın ellerinden.

Halimize güler bir köşeden.

Benim için sen aynı çocukluğum gibisin.

Ne tam yaşanabildin,özgürce...

Ne de dönebildim sana,

Akşam ezanından sonra,

Koşa koşa...

Şimdi sana o kadar tanıdıktır ki gözlerim, 

Bana bir kez ağlamaklı baksalar,

Koşa koşa gelirim.

Sen bilmezsin ama kalbin,

Bir kelebeğin ömrü kadar kısa mesafedir,

Benim yaralarıma.

Senin varlığınla kurduğum hayaller,

Tek göz oda ve yıkık dökük duvarlı,

Ahşap kapılı bir mutfakla sınırlıdır hayatta.

Ahiret başka,orada saraylarımda kraliçemsin.

Uyanırız o tek göz odalarda sabahlara.

Kahvaltı vakti gelir,sofralar kurulur.

Çaylar dökülür bardaklara.
Sabahın en köründe koyulurum yine yollara.

Ve haklısın baba,

Şairler fakir ölür bu dünyada...

x